Uzbrojenie

Uzbrojenie Zefarów

Wielka Pustynia to miejsce na wskroś niegościnne i śmiercionośne. Za dnia upał a w nocy ziąb, brak cienia czy jakichkolwiek schronień, pełno niebezpiecznych owadów i węży, a jakby tego było mało znalezienie wody graniczy tu z cudem. Nic, tylko bezkresny piach, prażące słońce i groza śmierci. Jednak i na tych terenach toczy się życie. Przestrzenie Wielkiej Pustyni patrolują regularnie wojownicy w błękitnych szatach, poruszający się na wielbłądach albo lekkich i szybkich koniach. To Zefarowie. Ludzie pustyni, którzy samych siebie nazywają Al-Imazghen, co można tłumaczyć jako „lud wiatru”.

W związku z tym, że przyszło im żyć na najgorętszej części Idias, Zefarowie nie używają pełnych pancerzy płytowych. W większości wypadków, poza tradycyjnym luźnym ubraniem pustynnych jeźdźców, uzbrojenie ochronne stanowią kolczugi, pancerze lamelkowe lub zbroje łuskowe.  Ludzie pustyni walczą głównie za pomocą jataganów, szabel, długich włóczni i łuków refleksyjnych.  

Poza szablami, lżejszymi, bardziej sprężystymi i lepiej przystosowanymi do cięcia niż miecze, co ma niebagatelny wpływ przy walce z lekkozbrojnymi przeciwnikami, to właśnie łuki zasługują na szczególną uwagę. Łuki pochodzące z Zefaru mają niewielkie rozmiary, ale ich wielowarstwowa  budowa i refleks sprawiają, że strzała z nich wypuszczona potrafi razić bardzo odległe cele. Wojownicy z Zefaru, ze względu na specyfikę krainy w której przyszło im żyć, specjalizują się w cichych ale skutecznych atakach z zaskoczenia. Potrafią nocą zasypać obozowisko przeciwnika gradem strzał zabijając wielu śpiących żołnierzy, albo wybić zwierzęta juczne i wierzchowe skazując wojska wroga na powolną śmierć wśród piasków pustyni. Te „Pustynne Zjawy” budzą strach nawet w najmężniejszych sercach. Biada tym, którzy są ich przeciwnikami.