Chcąc uniknąć bratobójczej walki o władzę, Wielki Imperator Svegir Veithalsbane, podzielił swe potężne imperium pomiędzy dwóch synów. Starszy, zorganizowany ale też bardziej skory do gniewu Vistar, otrzymał skute lodem, ale bogate w żelazo ziemie na Północy, a młodszy, rubaszny i pokojowo nastawiony Semav, tereny pełne lasów i zwierzyny na Południu. W ten sposób, niczym w bajce, podzielono Imperium na dwa królestwa, którym nazwy dały imiona pierwszych władców – Semavię i Vistarię.
Jednak życie to nie bajka. Ciało Wielkiego Imperatora jeszcze nie ostygło, gdy jego starszy syn, niepomny na wolę ojca, zgromadził wojska i poprowadził je na Południe. Młodszy z synów, nie miał zamiaru ulec bratu i również zebrał armię, by bronić swoich ziem i niezależności.
Tak oto rozpoczęła się Wielka Wojna, która trwa już od ponad 1000 lat, i której wszyscy mają dosyć. W międzyczasie jednak, na arenie pojawił się jeszcze jeden niebezpieczny gracz – Chanat Zefaru, który zajął pustynne, południowe ziemie Semavii. Dodatkowo, przy granicach zwaśnionych państw, grupa zmęczonych wojną ludzi postanowiła oderwać skrawek ziemi, gdzie założyli osady, nazywając siebie samych Wolnymi Ludźmi.
Dura lex, sed lex. - jak mawiał pewien uczony, co w dosłownym przekładzie oznacza Twarde prawo, ale prawo. Temat ten zawiera wszelakie przepisy dotyczące rozgrywki na forum, zarówno prawa ogólne jak i te dotyczące fabuły, grafiki i Mistrzów Gry. To tutaj znajduje się również Spis Administracji. Każdy Użytkownik który rejestruje się na forum, automatycznie akceptuje regulaminy i zobowiązuje się do przestrzegania ich postanowień. Łamanie ich będzie surowo karane.
Wiedza, to władza.Dział ten zawiera wszystkie najważniejsze informacje dotyczące świata i poszczególnych części Idias. Powinien zapoznać się z nim każdy Użytkownik, by dobrze wczuć się w klimat forum i czerpać przyjemność z gry. Znaleźć tu można dokładne opisy frakcji, opis mechaniki forum, bestiariusz i garść ciekawostek, które z czasem będą aktualizowane.
Porządek musi być, dlatego w tym dziale znajduje się wzór Karty Postaci, same karty i wszelkie informacje z nimi związane. Cała potrzebna do stworzenia postaci wiedza znajduje się w dziale Kompendium. Należy zaznaczyć, że bez akceptacji Karty Postaci udział w fabularnych wątkach forum jest niedozwolony.
Wieści i ogłoszenia zawierają niekiedy więcej wiedzy o tym, co się dzieje w danym państwie, niż jej kroniki. Tu tutaj znaleźć można wszelkie obwieszczenia dotyczące zarówno spraw organizacyjnych, administratorskich oraz fabularnych. W tym dziale ogłaszane są Eventy, tu również znajduje się Sala Chwały/Hańby będąca miejscem na pochwały i skargi.
Pomiędzy skalistymi szczytami, nieco poniżej linii wiecznego śniegu, swoje surowe, kamienne piękno i majestat prezentuje Vendor, ogromna twierdza będąca jednocześnie stolicą Vistarii. Wysokie i grube mury Vendoru, nieustannie patrolowane przez odzianych w futra żołnierzy, zawsze potrafiły zniechęcić do ataku nawet najbardziej wytrwałych napastników. To surowe miasto podzielone zostało na Dzielnicę Świątynną, Mieszkalną, Targowisko i Zamek, w którym urzęduje władca i jego rada.
W przeciwieństwie do przyjaznych i w opinii ludzi północy niemal bezbronnych osad Semavii, vistarijskie miasta, wioski i chutory mają zawsze charakter obronny. Otoczone są wysokimi palisadami lub kamiennymi murami, a na ich terenie znajduje się zawsze ostrzegawcze ognisko, rozpalane wyłącznie w przypadku problemów. Rzecz jasna, przy głównych szlakach nie brakuje karczm i popasów, ale wszystkie one zawsze maja charakter punktów umocnionych. Główne szlaki komunikacyjne Vistarii są często patrolowane przez oddelegowane do tego oddziały wojskowe.
Niebosiężne szczyty rozcinające ostrymi graniami ciała przepływających obłoków to codzienny widok dla mieszkańców Vistarii. Tutejsze góry, to chyba jeden z najbardziej niebezpiecznych i zdradliwych terenów Idias. Zdradzieckie rozpadliny i przepaście oraz śnieżne i kamienne lawiny to tylko część z niebezpieczeństw czyhających na ludzi w tutejszych górach. Kolejne zagrożenie stanowią żyjące tu zwierzęta i zezwierzęceni grasanci. Na tych terenach lepiej nocą nie zapuszczać się poza bezpieczne schronienia. Koniec końców, któż może wiedzieć, co czai się na wędrowca w mrocznych jaskiniach?
Mroczne, pokryte śnieżnymi czapami i niemal odwieczne iglaste lasy, są domem dla wielu różnych gatunków zwierząt, a także bandytów, dezerterów i wszelkiej maści mętów ukrywających się przed prawem. Co jakiś czas vistarijskie wojsko organizuje wielkie „Sprzątanie Lasu” polegające na wypłaszaniu i chwytaniu wszystkich szumowin. Złapani, o ile nie dowiodą swojej niewinności, są wcielani do karnych oddziałów i wysyłani do najcięższych prac. To głównie w owych iglastych lasach odbywają się, organizowane przez szlachtę, polowania na grubego zwierzą.
Tereny przygraniczne Vistarii nie różnią się zbytnio od swoich semaviańskich odpowiedników. Także tu dominują spalone wioski i miasta oraz powycinane lasy. Po pobojowiskach snują się zdziczałe psy i podejrzanie wyglądający ludzie, a w księżycowe noce, ponoć można tu spotkać coś znacznie gorszego ... Dla własnego bezpieczeństwa, lepiej nie zapuszczać się w te strony bez większej potrzeby.
Północne morze nie należy do spokojnych, a na jego wybrzeżu próżno szukać ciepłych piaszczystych plaż. Tutaj królują fiordy, a skaliste wybrzeża i niewielkie kamieniste plaże są domem dla rybaków i wielorybników. To tutaj, nad najdłuższym fiordem leży Vyrendal – największe miasto portowe i druga co do wielkości forteca Vistarii.
Największe i zarazem najpiękniejsze miasto Semavii, będące jednocześnie klejnotem państwa znajduje się w jego centralnej części, pośród nizin. Otoczone kamiennym murem, wałami ziemnymi i fosą, stanowi niełatwy cel dla atakującego, bowiem umocnienia są jednocześnie idealnym podestem dla strzelców: kuszników i łuczników, z których słynie ten piękny, urodzajny kraj. Mortava została podzielona na Dzielnicę Świątynną, Dzielnicę Mieszkalną, Targowisko i Zamek do którego wstęp mają tylko nieliczni. Mieści się w nim bowiem siedziba króla i Najwyższej Rady Semavii.
Czymże byłoby państwo bez pomniejszych, rozsianych po terenie całego królestwa miast, miasteczek i wiosek?
Osady ludzkie Semavii są oddalone od siebie o mniej więcej dzień konnej jazdy a większe ośrodki dzieli nieco większa odległość, zawsze jednak na trakcie podróżny znajdzie miejsca na spoczynek: Karczmy i Zajazdy. Same gościńce są przyjazne i biegną pośród nizin, jednak nikt nie zagwarantuje, że wędrowiec nie napotka na swojej drodze żadnych niespodzianek. Zarówno tych miłych, jak i wprost przeciwnie.
Rozległe, semaviańskie lasy ciągną się na setki kilometrów przez cały obszar kraju i stanowią ostoję zarówno dla zwierząt jak i samych ludzi. Nietrudno tu się zgubić, niekiedy można jednak liczyć na pomoc kruków które sobie tylko zrozumiałym zwyczajem, wyprowadzają wędrowca krążąc nad jego głową i głośno kracząc. Często można spotkać tu dzikie zwierzęta typowe dla terenów leśnych.
Góry Semavii to w większości łagodne pagórki o zalesionych szczytach, piękne wąwozy i zielone stoki na których organizowana jest hodowla bydła, owiec i kóz.
Szeroka, kręta rzeka o łagodnym nurcie biegnie przez całą Semavię, rozgałęziając się po drodze na pomniejsze i zasilając w ten sposób cały kraj w wodę. Swój początek ma pośród gór i ciągnie się nizinami przez większe miasta i stolicę, by na zakończyć swój bieg w największym mieście portowym, na północnym wybrzeżu Semavii.
Bogata w ryby słodkowodne wszelkiego rodzaju, jest również głównym szlakiem spławnym drewna - najpopularniejszego budulca państwa.
Tereny przygraniczne to blizny na krajobrazie Semavii. Wycięte lasy, spalona ziemia i zabudowania, błąkające się po pogorzeliskach dzikie psy i ludzie z obawą spoglądający na każdego wędrowca to widok niemal powszechny. Na terenach tych rządzi prawo silniejszego a słabszy zostaje pożarty. To właśnie tutaj dochodzi do handlu ludźmi oraz przemytu wszelkiej maści towarów. Jeśli nie jesteś mistrzem miecza albo desperatem, lepiej nie zapuszczaj się w te strony.
Szum morza, krzyk mew, piach pod stopami i niezliczone wraki na nim osiadłe to obraz semaviańskiego wybrzeża. Poza niewielkimi osadami rybackimi na wybrzeżu u ujścia Semy, czerwonymi dachami domów rozlewa się Brva - największe miasto portowe Semavii. To tu rozładowywane są statki handlowe, tu przypływają ludzie w poszukiwaniu szczęścia i stąd wyruszają wyprawy mające odkryć Świat za Wielką Wodą.
Wśród piasków pustyni, w południowym słońcu połyskują złote kopuły zefarskiej stolicy noszącej nazwę Zirat. Miasto to wybudowano dookoła wielkiej oazy, która zapewnia mu wodę pitną oraz dzięki sieci kanałów, nawadnia pola i uprawy. Zirat otoczony jest murem, który w procesie witryfikacji scalił się i utwardził, tworząc zeszkloną ścianę. Choć mury miasta nie są specjalnie wysokie ani grube, to największym jego sojusznikiem jest palące słońce – niejeden żołnierz stracił życie modląc się o wodę i cień, podczas oblegania „szklane mury Ziratu”.
Miasto podzielone zostało na Zamek, Wielki Bazar na którym to odbywa się wszelki handel, Dzielnicę Świątynną i Mieszkalną.
Zefarowie to mistrzowie przetrwania w niesprzyjających warunkach, panujących na pustyni. Poza głównymi oazami, przy których wybudowano Karawanseraje, czyli miejsca postoju dla karawan gwarantujące wypoczynek, wodę i chroniące przed upałem, większość zefarskich osad jest ruchoma. Właśnie ta mobilność i brak stałej lokalizacji, czyni z Zefarów tak trudnych przeciwników. Albowiem jak splądrować osadę, która jeszcze wczoraj była a dziś jej nie ma?
Zwana „Morzem Piasku”, to nie tylko skuteczna przeszkoda osłaniająca Zefar przed najazdami Semavii czy Vistarii, ale również miejsce z którego żyjący na pustyni lud, potrafi czerpać całymi garściami. To właśnie wśród piasków Wielkiej Pustyni można odnaleźć drogocenne kamienie, których próżno szukać w innych zakątkach Idias.
Na Wielkiej Pustyni za dnia panują upały, nocą zaś iście vistarijski chłód. Osoby nieznające się na sztuce przetrwania na takim terenie, bardzo szybko zginą z pragnienia, jady skorpionów lub węży.
Te siedliska życia pośrodku pustyni, stanowią ważny punkt dla wszystkich Zefarów. Od maleńkości, dzieci uczą się jak dzięki gwiazdom odnaleźć poszczególne oazy. W tych niewielkich, tętniących życiem punktach, kwitnie handel, rzemiosło i hodowla wyjątkowo cenionych przypraw.
Przy oazach powstają tak zwane Karawanseraje, czyli domu zajezdne i schronienia dla karawan.
Na wydartym Semavii fragmencie wielkiego stepu, który stanowi obecnie tereny przygraniczne, lud Zefaru prowadzi hodowlę koni. Zwierzęta te, będące prawdziwym klejnotem w koronie zefarskich wojsk, pasą się zawsze pod pilnym okiem straży złożonej z ludzi i specjalnie szkolonych psów. Biada temu, kto spróbuje choćby podejść do strzeżonych koni, stanowiących, jak wszystko w tym państwie, własność Chana.
Dla ochrony tych terenów, w ostatnim czasie Zefarowie zaczęli tłumnie napływać i zakładać osady.
Południowe morza należą raczej do spokojnych i takie też jest wybrzeże Zefaru. Wśród piaszczystych plaż, pełnych różnorakich, kolorowych muszli, wybudowany został Awarak – największe miasto portowe Zefaru. To stąd wypływają statki wiozące towary na daleką północ Idias, oraz śmiałkowie chcący sprawdzić co też kryje się za horyzontem. Miasto to jest również główną siedzibą Zefarskiego Towarzystwa Handlowego.
Pośród lasów wschodniej Semavii, swoje niewielkie osady założyli ludzie, którzy mają już dość toczącej się od tysiąca lat wojny i przynależności do zwaśnionych państw. Na tych terenach spotkać można Semavian, Vistarijczyków, Zefarów a nawet ludzi mieszanej krwi. Usytuowany na bagnach Ozgur, będący niejako stolicą Wolnych Ludzi, nie jest tak wielki jak stolice pozostałych krain, ale jego lokacja uniemożliwia użycie ciężkiego sprzętu oblężniczego oraz ciężko opancerzonych wojsk. W mieście tym mieszają się kultury i style wszystkich nacji. Ozgur podzielono na Rynek i Tereny mieszkalne.
Na terenach zajmowanych przez Wolnych Ludzi, a zatem w lasach i na bagnach wschodniej Semavii, zamieszkują wszyscy ci, którzy nie potrafią odnaleźć się w obecnym porządku politycznym panującym na kontynencie. Osady Wolnych Ludzi nie są wyeksponowane a dotrzeć do nich można dzięki odczytywaniu specjalnego systemu znaków i drogowskazów. Dzięki temu nie zostały one spacyfikowane przez wojska żadnej z walczących stron, a swoje miejsce znaleźli tutaj wszelkiego rodzaju wywrotowcy, rojaliści, zbrodniarze, dezerterzy i inne wolne duchy.
Lasy i bory znajdujące się na terenach zajmowanych przez Wolnych Ludzi, mogą pretendować do miana najbogatszych w zwierzynę łowną obszarów Semavii. Pomimo groźby surowych kar i licznych zakazów, Wolni Ludzie wykorzystują las jako własne terytorium łowieckie. Także stąd pozyskiwane jest drewno na budowę domów, umocnień i grodów refugialnych umieszczonych zazwyczaj na samym środku śródleśnych jezior.
To niewielka wyspa znajdująca się na wschód od wybrzeży Semavii, na której Wolni Ludzie wybudowali miasto portowe Lansi, od którego swoją nazwę wzięła cała wyspa. To właśnie na Lansi prądy morskie spychają tych, którzy ulegli wypadkowi na morzu, zarówno przy brzegach kontynentu jak i poza horyzontem. Wyspa przez niektórych nazywana jest „Końcem Świata”. Z Lansi na kontynent często kursują łodzie przewożące ludzi i zaopatrujące miasto w pożywienie.
Masz ochotę odpocząć od wydarzeń fabularnych? A może dopadła Cię nuda? Nie znajdziesz lepszego miejsca do odkoczni! Temat ten jest przeznaczony do prowadzenia wszelakich gier pozafabularnych. Znajdziesz tu zagadki, wyliczanki i inne zabawy, służące rozrywce. Nie daj się długo prosić, zagraj z nami!
Usiądź z nami, wędrowcze. Posłuchaj mej opowieści...
Dział do prowadzenia rozmów na przeróżne tematy: dotyczące naszych zainteresowań, upodobań. To tutaj możesz wyrazić opinię na jakiś temat, zapytać o zdanie innego gracza bądź po prostu sprowokować dyskusję na wybrany przez siebie temat.
Nie krępuj się, każdy ma coś do powiedzenia!
Indeks 
