Bestiariusz

Bestariusz Idias został podzielony na trzy kategorie, jednak z czasem układ może ulec zmianie a sam spis powiększyć się o kolejne pozycje, bowiem świat Idias wciąż się rozwija i nie wszystko zostało jeszcze odkryte.

Idias, niezależnie od części kontynentu posiada bardzo bogatą faunę, gatunkowo zbliżoną do znanej nam ze świata realnego. Przez wzgląd na zmieniający się w zależności od terenu klimat, zwierzęta zamieszkujące Idias różnią się od siebie zarówno wyglądem jak i przystosowaniem do życia.
Na Idias znajdziemy więc zarówno konie, psy, koty ale i znane nam owady, ptaki, gady. Oprócz tego, na kontynencie żyją też zwierzęta zgoła odmienne i posiadające niezwykłe cechy, oto spis poznanych dotąd stworzeń niezwykłych:



Gumiennik – bestyjka o wyglądzie niezbyt urodziwego, często bezwłosego kota, spotykana jako bezpański mieszkaniec wioski. Lubi towarzystwo ludzi ze względu na jedzenie, którego przy nich pełno, ale sam pozostaje dziki. Dni często przesypia na dachach domów lub rozciągnięty na trawie, grzejąc się w słońcu, noce spędza na polowaniu na szkodniki. Zwierzę cenione jako towarzysz człowieka, przy większych pokładach cierpliwości, możliwe do oswojenia. Swojego właściciela darzy miłością i wykazuje ciekawe zachowanie, polegające na przynoszeniu swojemu panu lub pani znalezionych błyskotek.

Jarchuk – zwierzę wyglądające jak kudłaty, pies z tą różnicą, że posiada dwie pary oczu. Występuje w przeróżnym umaszczeniu oraz rozmiarach, zawsze są to jednak rozmiary nie większe od wielkości pospolitego psa (max. 70 cm w kłębie). Dziko występujący Jarchuk pozostaje groźnym drapieżnikiem, polującym w lasach ale w przeciwieństwie do wilków, robi to sam. Oswojony zaś staje się wiernym towarzyszem człowieka, skorym do nauki sztuczek. Żywi się głównie mięsem. Oswajanie go jest niestety procesem trudnym i czasochłonnym, bowiem Jarchuki są piekielnie inteligentne i dumne. Raz podniesiona na niego ręka jest jednoznaczna z tym, że zwierzę już nigdy nie zaufa swojemu panu i będzie skłonne do ucieczek, które ostatecznie zakończą się całkowitym odejściem.
Udomowiony Jarchuk zawsze staje w obronie swojego człowieka. Jest czujny, ma świetny wzrok i węch.

Mrucek – chociaż nazwa sugerowałaby zwierzę wyglądem przypominające kocura, Mrucek to niewielki gryzoń o aparycji myszy zamieszkujący domy i piwnice. Jego niewielkie ciałko pokrywa jasnobeżowa sierść a na grzbiecie cienkie kolce, którymi jest w stanie poruszać. Jego nazwa wywodzi się z odgłosu który wydaje, gdy czuje się zagrożony – stroszy kolce i wydaje z siebie ciche pomruki.
Mrucek to zwierzątko dzikie i bardzo ciężkie do oswojenia. W niektórych miejscach Idias spotyka się je w klatkach, wystawione na sprzedaż jako zwierzątko domowe dla dzieci. Nieoswojony pozostaje jednak bardzo dobrym współlokatorem, bowiem jako istotka żarłoczna, eliminuje w domostwach wszelkie pałętające się owady.

Lejin – jeleń o wielkim, rozłożystym porożu będący jednocześnie utożsamiany z duchem lasu. W różnych regionach Idias wygląda inaczej: na Północy ma grubą, kłębiastą sierść i ciężką budowę, na południu kontynentu Lejinie są lżejszej budowy a ich sierść jest krótka. Poroże zwierzęcia pełni funkcję ozdobną, jednak zmuszony do walki Lejin potrafi użyć go w obronie własnej.
Trudny do oswojenia przez swoją płochliwą naturę, jednak jego udomowienie nie jest niemożliwe. Zdarzają się sytuacje, gdy do gospodarstwa w którym hoduje się zwykłe jelenie bądź sarny, podchodzą Lejinie w celu znalezienia partnerki. Schwytanie go jest dość trudne ze względu na jego rozmiary, ale jeśli już uda się to zrobić, to oswajanie i hodowla przypomina do złudzenia hodowlę konia.
Oswojony, chętnie poniesie dobrego jeźdźca na grzbiecie, spełniając funkcję wierzchowca (są wytrzymalsze od koni).

Dziuk – długi na około 2 metry wąż, przyjmujący najprzeróżniejsze kolory, zamieszkujący głównie pola uprawne. Chowając się między trawami, czeka na swoją ofiarę i gdy nadarzy się okazja, atakuje ją, kąsając długim, pojedynczym zębem, a następnie odpełzając na odległość i czekając aż wstrzyknięty jad zacznie działać. Głównie żywi się gryzoniami.
Niestety Dziuki posiadają pewną negatywną cechę – są złośliwe. Przebywając między trawami, potrafią podpełznąć do przebywającego na łące lub polu człowieka i ukąsić go, a następnie uciec pozostawiając ofiarę z dużym, pulsującym bólem miejscem po ukąszeniu. Toksyna nie jest groźna dla człowieka, ale powstały na jej skutek bąbel jest bardzo bolesny i gdy pęknie, rana ma tendencję do zakażeń. Jeśli więc ugryziony, w porę nie znajdzie kogoś, kto opatrzy ranę, jest narażony na utratę zdrowia a nawet życia.

Błędnik/Błędnica – niebezpieczne stworzenie będące w istocie czymś na kształt ducha lub nimfy, objawiające się podróżnikom zawsze w postaci przystojnego, białowłosego młodzieńca lub pięknej białowłosej panny. Kusząc śpiewem i tańcem sprawia, że człowiek zbacza z obranego traktu i zostaje wyprowadzony daleko, a następnie porzucony.
Przed atakiem można uchronić się w dość prosty sposób – Błędnika należy zwyczajnie przegadać, a Błędnicę zagłuszyć śpiewem. Nie zawsze jednak udaje się go całkowicie wypłoszyć, bowiem opowieści lub piosenki muszą mieć sens, nie może to być po prostu bezsensowne paplanie ozorem.



Pławikoń – wodne stworzenie wyglądem przypominające konia, jednak posiadające niespotykane umaszczenie i nieco inną budowę ciała. Pławikonie różnią się od siebie wyglądem, ale zawsze posiadają kilka cech które kojarzą się z wodą czy samymi rybami – rybi ogon, łuskę, grzywę utkaną z wodorostów, skrzela lub przyozdabiające jego boki płetwy.
Jako istoty wodne, nie potrafią przebywać poza zbiornikami wodnymi dłużej niż pół dnia – pozostanie dłużej powoduje wyschnięcie skrzeli, a efekcie prowadzi do śmierci zwierzęcia.
Nieufne i dość głupie, Pławikonie żyją przy dnach zbiorników wodnych i swoje życie ograniczają do jedzenia i rozmnażania. Dla wyjątkowo wytrwałych, są możliwe do oswojenia, ale niezbyt wierne i trudne w hodowli, toteż zainteresowanie nimi jest raczej nikłe. Zdarza się, że są pokazywane w miastach jako ciekawostka, ku uciesze gawiedzi przez obwoźne cyrki.

Meluzyna – skrzydlata, w połowie antropomorficzna istota o górnej połowie ciała przypominającej człowieka, dolnej zaś węża. Sprytna i niesamowicie niebezpieczna bestia, potrafiąca pozostać poza zbiornikiem wodnym nawet kilka dni, jednak nigdy nie porusza się ziemią przez wzgląd na brak nóg. Ląduje jedynie by coś upolować i się tym pożywić. Pokryty łuską ogon i błoniaste skrzydła przyjmują przeróżne kolory tęczy, ludzka połowa ciała zaś oprócz zębów przypominających igły nie różni się niczym od wyglądu zwykłego człowieka.
Meluzyny często wabią rybaków, udając, że są ludźmi wyrzuconymi za burtę, by następnie wciągnąć zainteresowanego nieszczęśnika pod wodę. Nie polują tylko z głodu, często robią to dla przyjemności.
Niemożliwa do oswojenia, niesamowicie agresywna istota.

Nereida – zwana przez niektórych Panią Jeziora, to w zasadzie wodna nimfa, będąca istotą niemal legendarną. Ukazuje się jedynie wybranym i tylko wtedy, kiedy uzna napotkaną istotę za nieskalaną żadnym grzechem. Napotkanie jej tańczącej przy zbiorniku wodnym zawsze kończy się dla szczęśliwca otrzymaniem jakiegoś niezwykłego przedmiotu, jednak nie zawsze Nereida będzie skłonna wyjawić, do czego służy i jakie ma znaczenie.
Niemożliwa do oswojenia, jednak chodzą słuchy, że nielicznym udało się z jakąś zaprzyjaźnić i regularnie otrzymuje od niej dary.

Brzegina – mylona z Nereidą, wodna nimfa żerująca na wizerunku swojej „krewniaczki” w paskudny sposób: przybierając przyjazną dla człowieka postać, leżąc nago przy brzegu, zaprasza ku sobie i gdy nieszczęśnik da się przywołać, mami go by ostatecznie odbyć z nim stosunek płciowy, co samo w sobie dla ofiary jest bardzo przyjemne, jednak zawsze kończy się okaleczeniem miejsc intymnych, o czym człowiek dowiaduje się dopiero budząc się kilka godzin później na brzegu zbiornika wodnego. Trudne do wyleczenia przez swoje wstydliwe położenie, bywają też tematem żartów.
Niemożliwa do oswojenia.
Studzieniec – nieprzyjazny człowiekowi stwór o bliżej nieopisanym wyglądzie lecz cechujący się opuchlizną charakterystyczną dla topielców. Porusza się czołgając, a zamieszkuje dzikie zbiorniki wodne ale jeśli w pobliżu jego naturalnego habitatu pojawi się wykopana ręką człowieka studnia z czystą wodą, istota ta szybko zmienia miejsce zamieszkania. Pełznąc nocą do wybranej przez siebie studni, pozostawia za sobą ścieżkę śmierdzącego śluzu. Jeśli zadomowi się w studni, zatruwa jej wody powodując bardzo szybkie kwitnienie i gnicie oraz straszliwy smród rozkładu, co skutecznie utrudnia zgromadzonym wokół zbiornika wody gospodarstwom.
Żywi się glonami i rozkładem, ma jednak paskudny zwyczaj zakradania się do okolicznych stajni i obór, wyjadania odchodów zwierząt i zatruwania nimi ich koryt z wodą jak i studni do której wraca.



Wywern – początkowo nazywany smokiem, bowiem przypomina wyglądem stworzenia z legend, które w istocie żyły miliony lat temu. Sporo mniejszy od swojego „kuzyna” gad, będący skrzydlatą jaszczurką, wielkością nieprzekraczającą konia (max 170 cm w kłębie).
Występują w przeróżnym ubarwieniu, jednak do najrzadszych okazów należą szafirowe bądź szmaragdowe. Wbrew pozorom, są to stworzenia niegroźne dla człowieka bowiem same z siebie nie atakują napotkanych podróżnych. Zmuszone do obrony, będą używać pazurów i kolczastego ogona. Inteligentne drapieżniki o bardzo silnym instynkcie stadnym, toteż zawsze występują w grupach (co najmniej trzy sztuki). Niełatwo do nich podejść, ale wykazują zainteresowanie błyskotkami.
Ich oswojenie jest możliwe, zwłaszcza gdy są jeszcze młode ale nie należy do najłatwiejszych, bowiem złapane siłą, nigdy nie nawiążą przyjaźni z człowiekiem. Zainteresowany ich posiadaniem człowiek, musi więc wymyślić sposób, który przyciągnie Wywerna i zainteresuje go na tyle, by stwór był skłonny pozostać ze swoim potencjalnym właścicielem na dłużej.
Na rynku niekiedy można spotkać jaja Wywernów. Jaja szmaragdowych i szafirowych osiągają zawrotne ceny, niejednokrotnie wartość ta jest równowartością kilkunastu wsi.
Na Wywernach nie da się latać, choć byli śmiałkowie, którzy tego próbowali.

Stryga – zamieszkująca cały kontynent Idias sowa, będąca drapieżnikiem polującym na gryzonie ale i padlinożercą, który stosuje ciekawą metodę pozyskiwania pokarmu. Na jej celowniku znajdują się również ludzie.
Poprzez wydawanie przeróżnych dźwięków, również naśladujących te które towarzyszą w życiu codziennym człowiekowi, potrafi zwabić ofiarę w niebezpieczne miejsce – nad skarpę czy urwisko. Gdy cel znajdzie się w pobliżu takiego miejsca, Stryga zlatuje z góry z przerażającym odgłosem, atakuje twarz i spycha nieszczęśnika, doprowadzając w ten sposób do kalectwa lub śmierci.
Możliwa do schwytania, jednakże dla przeciętnego posiadacza spełnia jedynie funkcję ozdobną a trzymana w klatce żyje zdecydowanie krócej niż na wolności. Doświadczeni sokolnicy często układają te ptaki do polowania na zwierzęta o cennym futrze. Stryga wykorzystywana przez sokolników, dobrze odżywiona i zadbana, żyje dłużej niż dzicy przedstawiciele gatunku.

Sadzak – niewielkich rozmiarów chochlik, wyglądający jak czarny puszek, poruszający się na wietrze niczym pyłek. Sadzak, mimo, iż wygląda uroczo, jest istotką złośliwą i skorą do psot, które sprowadzają się do wlatywania do domostw przez szczeliny w ścianach lub kominy a następnie pokrywania wszystkiego co napotkają w czasie szaleńczych gonitw sadzą. Trudne do wytępienia, bowiem jeśli raz uda im się zdemolować wnętrze domu i zostanie ono wysprzątane, chętnie wrócą by powtórzyć żart. Niemożliwe do oswojenia.

Kurec – zwierzę wyglądające jak czerwony kogut, jednak nieco większych rozmiarów. Właściwie nie wiadomo skąd przybywa, ale jeśli ktoś postanowi założyć hodowlę drobiu i nie sprawi sobie w czas koguta, Kurec pojawia się wśród kur i niezwykle ochoczo zabiera się za rozmnażanie stada. I chociaż początkowo ilość znoszonych przez kury jajek może się wydawać błogosławieństwem losu, prędzej czy później Kurec, swoimi iście ognistymi zalotami, dosłownie doprowadza do pożaru kurnika powodując straty.
Niemożliwy do oswojenia, przegonić go można na różne sposoby, jednak nie ma jednego, konkretnego.

Gragar – zamieszkujące tereny górskie stworzenie, przypominające wyglądem legendarnego Gryfa, jednak będące o wiele mniejszych rozmiarów. Charakteryzuje się połączeniem w jednym ciele cech dwóch zwierząt: pumy i orła, w przeróżnym zestawieniu (najrzadziej spotyka się Gragary z ptasią głową).
Te niemożliwe do oswojenia zwierzęta zaliczają się do drapieżników polujących na wszystko, co tylko zdołają wypatrzeć. Żarłoczne i agresywne, nie będą się wahać przez zaatakowaniem z powietrza istoty od siebie większej. Gniazda zakładają wysoko w górach i pilnie strzegą swoich jaj.
Niemożliwe do oswojenia, chociaż wieść głosi, że niektórym się to udało.

Nocnica – piękna, duża czarna ćma, niewidoczna na tle nocnego nieba. Dla człowieka nie stanowi wielkiego niebezpieczeństwa, dla zwierząt gospodarskich – owszem. Będąca częstym lokatorem ogrodów i sadów, nocą wylatuje by pożywić się nektarem, spijając go nawet z zamkniętych kwiatów przez długą, ostro zakończoną trąbkę, charakterystyczną dla motyli. Przemierzając nocą obejście w poszukiwaniu pożywienia, w wyniku machania skrzydłami, rozpyla prawie niewidoczny gołym okiem, słodki pył. Osiada on na trawie czy przeróżnych elementach i jest niezwykle atrakcyjny dla zwierząt, bowiem jego zapach i smak do złudzenia przypomina miód. Niestety, sam w sobie jest substancją uzależniającą, a zwierzęta które spożyją go zbyt dużo, tracą apetyt i zaczynają marnieć. Pył, w dużych ilościach (ok. łyżeczka) działa na człowieka odurzająco, jednak nie powoduje tak silnego uzależnienia.
Nocnica jest niemożliwa do oswojenia, lecz niektórzy łapią je by pozyskać ich pył, do sobie tylko znanych celów.