Wśród piasków pustyni, w południowym słońcu połyskują złote kopuły zefarskiej stolicy noszącej nazwę Zirat. Miasto to wybudowano dookoła wielkiej oazy, która zapewnia mu wodę pitną oraz dzięki sieci kanałów, nawadnia pola i uprawy. Zirat otoczony jest murem, który w procesie witryfikacji scalił się i utwardził, tworząc zeszkloną ścianę. Choć mury miasta nie są specjalnie wysokie ani grube, to największym jego sojusznikiem jest palące słońce – niejeden żołnierz stracił życie modląc się o wodę i cień, podczas oblegania „szklane mury Ziratu”. Miasto podzielone zostało na Zamek, Wielki Bazar na którym to odbywa się wszelki handel, Dzielnicę Świątynną i Mieszkalną.

Zefarowie to mistrzowie przetrwania w niesprzyjających warunkach, panujących na pustyni. Poza głównymi oazami, przy których wybudowano Karawanseraje, czyli miejsca postoju dla karawan gwarantujące wypoczynek, wodę i chroniące przed upałem, większość zefarskich osad jest ruchoma. Właśnie ta mobilność i brak stałej lokalizacji, czyni z Zefarów tak trudnych przeciwników. Albowiem jak splądrować osadę, która jeszcze wczoraj była a dziś jej nie ma?

Zwana „Morzem Piasku”, to nie tylko skuteczna przeszkoda osłaniająca Zefar przed najazdami Semavii czy Vistarii, ale również miejsce z którego żyjący na pustyni lud, potrafi czerpać całymi garściami. To właśnie wśród piasków Wielkiej Pustyni można odnaleźć drogocenne kamienie, których próżno szukać w innych zakątkach Idias. Na Wielkiej Pustyni za dnia panują upały, nocą zaś iście vistarijski chłód. Osoby nieznające się na sztuce przetrwania na takim terenie, bardzo szybko zginą z pragnienia, jady skorpionów lub węży.

Te siedliska życia pośrodku pustyni, stanowią ważny punkt dla wszystkich Zefarów. Od maleńkości, dzieci uczą się jak dzięki gwiazdom odnaleźć poszczególne oazy. W tych niewielkich, tętniących życiem punktach, kwitnie handel, rzemiosło i hodowla wyjątkowo cenionych przypraw. Przy oazach powstają tak zwane Karawanseraje, czyli domu zajezdne i schronienia dla karawan.

Na wydartym Semavii fragmencie wielkiego stepu, który stanowi obecnie tereny przygraniczne, lud Zefaru prowadzi hodowlę koni. Zwierzęta te, będące prawdziwym klejnotem w koronie zefarskich wojsk, pasą się zawsze pod pilnym okiem straży złożonej z ludzi i specjalnie szkolonych psów. Biada temu, kto spróbuje choćby podejść do strzeżonych koni, stanowiących, jak wszystko w tym państwie, własność Chana. Dla ochrony tych terenów, w ostatnim czasie Zefarowie zaczęli tłumnie napływać i zakładać osady.

Południowe morza należą raczej do spokojnych i takie też jest wybrzeże Zefaru. Wśród piaszczystych plaż, pełnych różnorakich, kolorowych muszli, wybudowany został Awarak – największe miasto portowe Zefaru. To stąd wypływają statki wiozące towary na daleką północ Idias, oraz śmiałkowie chcący sprawdzić co też kryje się za horyzontem. Miasto to jest również główną siedzibą Zefarskiego Towarzystwa Handlowego.